Ο ΛΗΣΤΗΣ

Περισσότερες Πληροφορίες:

 «Ο Ληστής»

Πρωτότυπο έργο του Δημήτρη Μανιάτη σε σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη

Με τον Πασχάλη Τσαρούχα

Δεν ξέρουμε ποιος είναι. Ο θρυλικός Γιαγκούλας; Ο Νταβέλης;

Ένας από τα τρομερά αδέλφια Ρέντζου, ο Θωμάς Γκαντάρας; Ο ληστής με τις γλαδιόλες; Ο Παλαιοκώστας; Ένα πρόσωπο που εμπεριέχει όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ή τίποτε από όλα αυτά παρά ένας τρελός που παραληρεί για μια ζωή που φαντάστηκε πως έγινε κάπως έτσι;

Σε ένα ακαθόριστο χρονικά τοπίο, ο ληστής της παράστασης δεν είναι μόνο ένα παραβατικό -σύμφωνα με τις ισχύουσες δομές- πρόσωπο. Είναι ένας αντιφατικός, πολύσημος άνθρωπος με αγροτικό στακάτο λόγο, πάθη, ζήλιες, μίση, αγάπη. Μια φλεγόμενη φιγούρα που διηγείται την δική της ιστορία, την δική της εκδοχή της Ιστορίας, ένας αρνητής της τάξης που επικηρύχθηκε από τον κόσμο επειδή διατύπωσε τον δικό του.

Με ένα παραληρηματικό φλας μπακ οι εικόνες μιας ακραίας ζωής στην ύπαιθρο και στα όρη, παρατάσσονται μπροστά μας από την αφήγηση του κοινωνικού ληστή. Και κάπου μέσα στις μάχες, τα καρτέρια, τις ψαλμωδίες ληστρικών τραγουδιών acapella από τον ίδιο. τις συμπλοκές, τις διαπραγματεύσεις, δεσπόζει η εικόνα της ερωμένης. Της γυναίκας που αγάπησε, που του έδινε κουράγιο η ίδια της η ύπαρξη και που δεν πρόλαβε ούτε να της το πει.

Μέχρι τον τελικό λυτρωμό.

Ερμηνεία: Πασχάλης Τσαρούχας

Είπαν για την παράσταση:

Χρίστος Βασιλόπουλος:

Δραματικός , ευαίσθητος, ανατριχιαστικός και ουσιώδης ο Πασχάλης Τσαρούχας μας ταξιδεύει στον κόσμο των ληστών που δεν θέλησαν να γίνουν τραπεζίτες ή χωροφύλακες. Γιατί όπως λέει και ο θρύλος, ο Γιαγκούλας πριν εξοντωθεί είπε ότι «στο μέλλον οι ληστές θα αλλάξουν πρόσωπο, δεν θα ζουν στα βουνά, αλλά στις πόλεις και θα φορούν κοστούμια».... www.mixanitouxronou.gr/mou-eklases-ta-kirie-mirarche-fonax…/

Μαρία Παπουτσή:

Αγαπημένο θεατρικό είδος ο μονόλογος. Απόλυτη έκθεση. Ένας «εναντίον» ενός. Πάντα στο μυαλό μου σαν μια αναμέτρηση μέχρις εσχάτων, ανάμεσα στον άνθρωπο και το λόγο. Θέλει τόλμη και ωριμότητα, τεχνική, πάθος, όραμα, ενέργεια, θεατρική οικονομία, σωστή εκτίμηση της στιγμής και αρμονική συνύπαρξη των αντιθέσεων… Κυρίως αυτό.

Είδα τον «Ληστή» στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, σε κείμενο Δ. Μανιάτη, σκηνοθεσία Στ. Κραουνάκη, με τον Πασχάλη Τσαρούχα μοναχικό ισορροπιστή στη σκηνή.

«Λιμπρέτο ηρωϊκό και πένθιμο για έναν κόσμο που κινήθηκε στην πιο γκρίζα ζώνη της Ιστορίας», χαρακτηρίζει, μεταξύ άλλων, ο Μανιάτης το κείμενό του. Κλέβω τη φράση του. Με εκφράζει απόλυτα. Συμπληρώνω σχόλιο για την σκηνοθετική υπογραφή του Κραουνάκη, που αποκάλυψε τη μουσική μέσα από το λόγο, ενορχήστρωσε υπέροχα, τόνισε, υπαινίχτηκε, «μελοποίησε». Ξέρει αυτός, όπως κανείς άλλος, να μας καθοδηγεί χωρίς φόβο, αλλά με πάθος αρχέγονο, τόσο προς το φως, όσο και προς τα σκοτάδια μας…

Ο Ληστής γεννήθηκε μέσα στον Πασχάλη Τσαρούχα, πριν αποκτήσει θεατρική υπόσταση. Το νιώθεις αυτό, καθώς τον παρακολουθείς να ξετυλίγει την ιστορία του στη σκηνή. Δεν είναι το αισθητικό το ταίριασμα- σίγουρα εντυπωσιακό- της μορφής, της σωματικής διάπλασης, της φυσικής υπόστασης που σου το επιδεικνύει. Ούτε η ερμηνευτική ωριμότητα, η διαχείριση της τεχνικής και η εκφραστική παλέτα του που σε καθοδηγούν. Είναι κάτι βαθύτερο, πιο εσωτερικό και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό που απογειώνει και σφραγίζει τελικά αυτή την ερμηνεία. Οι δυο τους συναντιούνται στην ίδια γκρίζα ζώνη της ζωής του ήρωα, ίδιοι και ταυτόχρονα διαφορετικοί, οικείοι και μαζί ξένοι, απόκοσμοι και πραγματικά φτιαγμένοι από το ίδιο χώμα.

Το μεγαλύτερο δώρο, μου το προσέφερε η τελευταία εικόνα, πριν την έξοδο από τη σκηνή. Το μονοσάνταλο φάντασμα του Ληστή επιστρέφει στην αιώνια ανάπαυση, μετά την καθαρτήρια εξομολόγησή του. Δικαιωμένο ή μη, καμιά σημασία δεν έχει. Η δική του περιπέτεια έχει τελειώσει. Εκεί αρχίζει η περιπέτεια του θεατή. Η δική του αναμέτρηση με όσα έχει βιώσει. Η δική του εσωτερική εκστρατεία.

«Θα σου πω εγώ τι είμαστε. Είμαστε η μέσα σου φωνή, ρε. Αυτή που έκαμες πως δεν άκουσες. Και προχώρησες την ζωή σου. Με χιλιάδες ήττες καμωμένος είσαι, ρε».

Δείτε το!

Νατάσσα Ράγιου:

Εξαιρετική παράσταση- συγκλονιστική ερμηνεία ενός "Ληστή", του λήσταρχου Γιαγκούλα, που δεν έγινε τραπεζίτης και χωροφύλακας...Και ένταση και πάθος και ρίγη συγκίνησης και υποβλητική ατμόσφαιρα και μεγάλες αλήθειες και συγκλονιστική ερμηνεία. Μπράβο Πασχάλη μου.

Ιωσήφ Ιωσηφίδης:

Ο ΛΗΣΤΗΣ...ΣΤΟ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ...Είμαι χαρούμενος με τον φίλο μου Πασχάλη Τσαρούχα Paschalis Tsarouchas Real...Μεστή,άψογη και ολοκληρωμένη ερμηνεία..Με ποιοτικές εναλλαγές,σε ένα κείμενο διαφορετικό από τα συνηθισμένα...Ευχαριστούμε Πασχάλη που μας ταξίδεψες στα βουνά του ληστή σου...Ήμασταν και μεις κάπου εκεί μαζί σου στη σπηλιά,με το ασκέρι σου....Αξίζει να πάτε όλοι να το δείτε....

Βάσω Τσίκου:

Όταν έχεις να κάνεις με έναν «ληστή», και το μόνο που νιώθεις είναι ηδονή και εσωτερική έκρηξη, όπως όταν αντικρίζεις τα κύμβαλα πολέμου από φόβο παράδοσης στον εχθρό, αλλά η υποταγή σου σ' αυτόν γίνεται μόνο μ' ένα του βλέμμα επειδή έτσι θέλει, πώς ακριβώς το κοντρολάρεις ; Απλά αφήνεσαι να σε παρασύρει στην απρόσμενη έλξη που σου δίνει πραγματική ικανοποίηση όχι με βάση την λογική, αλλά με απόλυτο σύμβουλο το ένστικτο. Όταν το αποτέλεσμα μιας παράστασης ξεπερνά τις προσδοκίες σου και η απόδοση του 3 στα 3 ξεπερνά το 100% με την ερμηνεία του Πασχάλη Τσαρούχα σε κείμενο του Δημήτρη Μανιάτη και σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη ... πώς να τολμήσεις να περιγράψεις αυτό που αισθάνεσαι; Θα φανεί τόσο λίγο ό, τι κι αν πεις.

Σκηνή - καρέκλες ένα με το πάτωμα, το απόλυτο τίποτα σκηνικό προσαρμοσμένο στα πάντα με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ερμηνεία αφού το σκίρτημα απ' το εκτόπισμά του, κόβει ανάσες. Εκτός τόπου και χρόνου, απροσδιόριστα πρόσωπα όλα σε ένα, κυριεύουν στεναγμούς και πάθη παντός τύπου.

Άννα Χατζησοφιά:

Προχθές το βράδυ είχα την χαρά να παρακολουθήσω την παράσταση "Ο Ληστής" σε (ποιητικό) κείμενο Dimitris N. Maniatis , σκηνοθεσία που ψάχνει πολύ βαθιά του Stamatis Kraounakis και συγκλονιστική ερμηνεία από τον Paschalis Tsarouchas Real. Πρωταγωνιστής ένας νεκρός, αλλά όχι πεθαμένος Λήσταρχος, η μέσα μας φωνή, ένας μονόλογος που διατρέχει την ιστορία των ατάκτων και την διαμάχη τους με τους "τακτικούς" από τον Γιαγκούλα, στους αντάρτες, μέχρι και τον Νίκο Κοεμτζή. Κάθε Πέμπτη. Να πάτε. Στο τέλος θα κλάψετε.

Ρούλα Καρακατσάνη:

"Μου θύμισες τον Θύμιο στον Επιστάτη του Πίντερ!"

Διοργανωτής: Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας Δήμου Λατσιών